Interview
Wie zijn je Peters?
Mijn vader, Jacques Deluc, is samen met Pierre Romeyer, een van de grondleggers van de organisatie. Ik was er vrijwel vanaf het begin bij betrokken.
Wist je altijd al dat je kok zou worden?
Het was een conditio sine qua non, vanwege de familie en het restaurant van mijn vader. Mijn ooms en tantes waren geen koks, maar stonden in de bakkerij. In dat milieu ben ik opgegroeid.
Waar heb je het vak geleerd?
Ik heb mijn humaniora niet afgemaakt en heb een opleiding gevolgd aan de Hotelschool van Namen. Maar de school is me nooit echt bevallen en ik ben er maar een jaar gebleven. Toen ik daar wegging, begon ik al doende te leren. Het was de glorietijd van het grote Carlton, met Julien Vermeersch, waar ik drie jaar doorbracht, voor mijn militaire dienst. Daarna vertrok ik naar Frankrijk.
Kan je ons wat vertellen over je carrière?
Ik bleef trainen bij grote Franse chef-koks. Ik kan de broers Troisgros bij Roanne, of Alain Chapel in Mionnay. Daarna keerde ik terug om gedurende 10 jaar te werken met mijn vader in de Barbizon alvorens geleidelijk het roer over te nemen. Ik heb het in februari 2018 doorverkocht.
Wie zijn jouw grote voorbeelden? Naar wie kijk jij op?
Mijn modellen waren natuurlijk mijn bazen. Pierre en Jean Troisgros, Alain Chapel,… zonder uiteraard de allereerste chef niet te vergeten toen ik 16-17 jaar oud was: Julien Vermeersch. Wie ik nu nog bewonder? Er zijn zoveel geweldige chefs dat dit moeilijk te zeggen is. Ik ben van de oudere generatie, het vak is al die jaren enorm geëvolueerd.
Wat betekent voor jou de toetreding tot de vereniging?
Gezien ik The Mastercooks of Belgium vanaf het begin ken, was het voor ons in het begin de verdediging van de producten, de verdediging van de chefs, hen in de kijker zetten, en respect voor hen afdwingen. Toen ik begon, hadden chefs helemaal niet dezelfde zichtbaarheid of dezelfde uitstraling als nu. De koks zaten opgesloten in de kelder, we probeerden ze niet te veel te laten zien. We moesten ons als koks verdedigen om op de voorgrond te komen want het waren de kelners die in de kijker liepen. Er zijn er vandaag niet zoveel meer.
